Rabiës, straathonden en vleermuizen in Suriname

Rabies, straathondenen en vleermuizen in Suriname

Toen ik voor het eerst naar Suriname ging, waarschuwden veel mensen in Nederland mij voor de straathonden die er in Suriname rond lopen en de vampiervleermuizen die vooral in de diepe jungle van Suriname rond vliegen. Ik ben zelf een enorme hondenliefhebber (de batmans van de jungle kunnen mij gestolen worden) maar als ik de verhalen moest geloven, zijn de straathonden in Suriname de meest bloeddorstigste dieren ter wereld en wanneer zo’n beest je bijt je meteen schuimbekkend over straat loopt van de hondsdolheid. Mijn verwachtingen waren dan ook niet al te rooskleurig als het ging over mijn normaal gesproken viervoetige, behaarde vrienden.

Het eerste wat mij opviel (en dat was al op Zanderij), is dat er inderdaad heel veel straathonden in Suriname zijn. Op de kleine vlieghaven lopen op zijn minst 5 straathonden rond. Paramaribo zelf is helemaal het Walhalla voor straathonden. Paramaribo heeft heel veel last van rondzwervend afval en etensresten (dit wil niet zeggen dat er niets aan gedaan wordt). Dit trekt natuurlijk heel veel honden aan want de beestjes moeten toch wat eten. Eigenlijk kom je de straathonden overal in het land wel tegen of het nou een dure of een arme wijk is, een dorp of een stad.

De eerste dagen van mijn stagetijd vermeed ik ze dan ook als de pest. Lag er een straathond op een stoep, dan stak ik de straat over en dan ging ik bewust aan de andere kant van de straat lopen om de desbetreffende straathond niet te storen. Ik wil natuurlijk niet uit elkaar gescheurd worden. Maar op een gegeven moment merkte ik dat de meeste honden eigenlijk nog niet eens op je reageren wanneer je langs ze loopt. Ze blijven meestal gewoon rustig in de zon liggen en als er toch beweging in zit dan rennen ze meestal voor je weg. Tenminste, dit is op de grote drukke wegen het geval. In de woonwijken en op de zandpaadjes (dit zijn de straten in de woonwijken) zijn meestal ook straathonden te vinden. Zij leven meestal van het afval. Als een soort beloning waken deze honden dan ook als een echte Doberman Pinchers over hun territorium. Zij kunnen wel vervelend zijn, maar je moet de beestjes niet te veel overschatten hoor. Meestal komen ze als Usain Bolt op je afgerend en op dat moment denk je dat je laatste minuten zijn geteld. Meestal stoppen ze gewoon voor je neus om alleen maar te blaffen. Maak een schoppende of slaande beweging en ze zijn ook zo weer weg. Komt hij of zij weer terug, dan herhaal je de beweging gewoon en dan loop je door. Ik woon hier nou al 2 jaren en ik heb nog nooit meegemaakt dat een straathond iemand gebeten heeft terwijl hij of zij langs liep. Het beste is gewoon om rustig door te lopen wanneer ze gaan blaffen. Je hoort weleens dat een Surinamer gebeten wordt , maar Surinamers kunnen ook wel heel panisch reageren als het om honden gaat. De druktemakers bijten wel eerder wanneer jij op de fiets langsrijdt. Je hoort weleens dat een stagiaire bijna in de enkel is gebeten tijdens het fietsen. Mijn tip is dan ook nu weer dat je een schoppende beweging naar achteren maakt terwijl je fietst. Misschien is het beste wel om de straat gewoon met de fiets te vermijden als je weet dat er in een bepaalde straat veel vervelende straathonden voorkomen.

Niemand vindt de pijn van een hondenbeet fijn natuurlijk ,behalve een masochist misschien. Toch is de hondenbeet zelf niet het gene waar de meeste mensen bang voor zijn. Het gene waar de meeste mensen bang voor zijn is met name rabiës. Ik heb voor deze blog even de symptomen en verschijnselen van hondsdolheid opgezocht en die liegen er niet om. Om direct met de deur in huis te vallen…… mochten de symptomen optreden dan ga je 100% zeker dood. Een van de symptomen is dat je spierkrampen krijgt en dat degene ontzettend prikkelbaar is. Het zien van water en pogingen te drinken kan krampen uitlokken van de slikspieren en de ademhalingsspieren die zo onaangenaam zijn dat de patiënt angst krijgt voor water (een oude Engelse naam voor rabiës is hydrophobia, watervrees). Soms overlijdt de patiënt al tijdens zo'n krampaanval. Door het verlammen van de kaakspieren zal het slachtoffer gaan kwijlen. Hierna ontstaan verlammingsverschijnselenen en uiteindelijk valt het slachtoffer in coma en komt te overlijden. (dit gedeelte heb ik natuurlijk van wikipedia afgehaald).

Enorm creepy dus. Maar geen zorgen de kans dat je door een hond gebeten wordt is minimaal. De kans dat je door een hond met rabiës gebeten wordt is al helemaal klein. In Suriname zijn er bijna geen honden die het virus dragen. Dit is natuurlijk geen uitnodiging om iedere straathond te gaan aaien. Ik heb veel van ze geaaid en de meeste zijn echt lieve diertjes. Toch is het aaien geen aanrader. De kans op rabiës is misschien minimaal, de kans op ringworm is een stuk groter. Je gaat hier zeker niet dood van maar het jeukt wel enorm.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik een enorm fan ben geworden van straathonden. Ik heb een straathond gehad en dit was de meest trouwe, liefste, sterkste en allertste hond die ik kende. Ik had hem letterlijk van straat gehaald omdat hij daar gedumpt was en daarna werd aangereden door een scooter. Hij paste zich bij ons thuis ontzettend goed aan en ik was al direct aan hem verknocht. Hij liep overal met me mee naar toe zonder dat ik hem aan de riem hoefde vast te maken. Ook met die andere honden van mij kon hij het direct goed vinden. Het mooie aan die hond was dat hij ontzettend goed waakte. Bij iedere vreemde die bij ons op het erf kwam, begon hij te blaffen zonder die persoon aan te vallen. Ik heb ook een pitbull. Nou denk je 'een pitbull, dat zou wel een gevaarlijke waakhond zijn'. Maar mijn pitbull zet nog net geen koffie voor vreemde mensen. Een ander bijkomstigheid van een straathond is dat hij bijna niet ziek wordt, goed tegen zout eten kan en ook weet deze hond beter voor het verkeer op te passen. Een top hond dus! Fleur en Dick, die ook bij SUforYou werken hebben ook een straathond. Marceline, werkzaam bij SHS heeft ook een straathond. Zij zijn er ook helemaal verknocht aan . Het meest bijzondere is toch wel het verhaal van Youri en Fleur. Zij werden zo verliefd op een verwaarloosde straathond pup in Suriname, dat ze hebben besloten om hem mee naar Nederland te nemen. Voor de liefhebbers van honden, is een bezoek aan het hondenasiel echt een aanrader. Hier bevindt zich een binnenplaats met alleen maar straathond puppies. Hiervan smelten zelfs de meest geharde en stoerste kerels . Wel te verstaan Nederlandse kerels. Surinamers doet deze plaats werkelijk helemaal niets. Het asiel kan altijd vrijwillers gebruiken. Er ligt ook een kattenasiel naast het hondenasiel. Dus wie wilt is welkom!

Voor vleermuizen zijn de meeste mensen nog banger als het gaat om rabiës. De kans dat je door een vleermuis gebeten wordt in Suriname is vele malen groter dan dat je gebeten wordt door een hond maar ook dit hoeft niet direct een probleem te zijn. Voordat je helemaal in paniek raakt, in Paramaribo zijn er geen vleermuizen die je bijten. De vampiervleermuizen vind je vooral diep in de jungle en met name in het Boven- Suriname gebied. Ik was een keer naar Apiapaati en ik werd gebeten door een vleermuis. Er waren alleen maar co- schappers met deze tour mee. De eerste twee dagen waren geweldig tot dat ik in mijn slaap gebeten werd door een vleermuis. Er zaten twee minuscule gaatjes op de plek waar ik gebeten was, maar ik bloedde als een leeg lekkend paard. Het speeksel van de vleermuis bevat namelijk speeksel waardoor het bloed niet gaat stollen. Ik maakte mij niet zo  druk om het bloeden, maar meer om de kans op rabiës. De co schappers namen het ook heel serieus en ze zeiden dat ik direct terug moest naar Paramaribo. Onze gidsen reageerden zeer nuchter en totaal anders. Zij liepen met mij naar de mensen die op het eiland wonen en zij vertelde hen het verhaal. Ze begonnen allemaal ontzettend hard te lachen. Zij worden namelijk elke dag gebeten. Op de benen, de armen, de buik en een vrouw liet mij zelfs twee kleine gaatjes op haar lip zien. Yep, je raad het al……..een vleermuisbeet. Zij zeiden dat ik mijgeen zorgen hoefde te maken want als zij geen rabiës zouden hebben, dan zou ik het helemaal niet krijgen. Ik kreeg een oud Saamakkaans recept op mijn wond gesmeerd (as van het kampvuur) en de wond stopte met bloeden. In Paramaribo vertelde iedereen dat er geen vaccinatie voor rabiës in Suriname is. Zelfs een dokter van het Slangs ziekenhuis vertelde mij dit. Ik had van verschillende andere mensen gehoord dat dit er wel was en na aandringen belde de desbetreffende dokter uit het Slangs ziekenhuis Dokter Vreden op. Een zeer vriendelijke uiterst professionele man die gespecialiseerd is in virussen en andere dingen die je niet wilt oplopen. Hij vertelde mij dat er een actief vaccin bestaat en een passief vaccin. Ik heb hier een link neergezet wat het verschil inhoudt: https://encyclopedie.medicinfo.nl/passieve-immunisatie

Het passieve vaccin is wel degelijk in Paramaribo aanwezig. Je kunt dit halen bij het ‘Medisch opvoedkundig centrum’ MOB aan de Rode Kruislaan 22. Ze hebben het passieve vaccin in overvloed daar liggen. Ik heb dit vaccin genomen en we zijn inmiddels een jaar verder en ik leef nog steeds. Wil je echt het zekere voor het onzekere nemen dan moet je voor het actieve vaccin gaan. Deze is helaas niet in Suriname verkrijgbaar. In Nederland dus wel. Veel mensen gaan terug naar Nederland wanneer ze gebeten zijn door een vleermuis. Wat veel mensen niet weten is dat het actieve vaccin ook in Frans- Guyana verkrijgbaar is. Je hoeft dus niet helemaal terug naar Nederland als je gebeten wordt. In het buurland is het dus ook verkrijgbaar. De keuze is uiteraard aan jou, mocht je dit ooit overkomen.

Wordt je zomaar door een vleermuis gebeten? Het antwoord is heel simpel. Nee! In het binnenland zijn er dus veel vampiervleermuizen maar met een klamboe kunnen ze je niet bijten. Helaas was ik erg dronken die avond, waardoor ik vergeten was om een klamboe op te hangen. Wat ook helpt is dat je gaat douchen voordat je gaat slapen. De vleermuizen bijten je dan ook niet. Ik was dit die avond ook vergeten (zie overmatig drankgebruik van die avond). Dus met een klamboe en een duik in de rivier of een bezoek aan de douche voorkom je dus simpelweg een vleermuizen beet.

Er heerst dus relatief best veel angst als het gaat om straathonden, vleermuizen en met name rabiës. Je moet er zeker voorzichtig mee omgaan en bepaalde voorzorgmaatregelingen treffen. Maar de angst is groter dan het daadwerkelijke gevaar en er zijn genoeg oplossingen.

‍